روش نگهداری کبوتر قسمت دوم

در کبوترها، لانه سازی با همکاری هر دو جنس، 2 تا 3 روز قبل از تخمگذاری آغاز می‌شود و تا پس از آن نیز ادامه می‌یابد.

پس از 17 تا 18 روز جوجه‌ها از تخم خارج می‌شوند و به ندرت هر دو جوجه با هم متولد می‌شوند.

فاصله زمان تولد دو جوجه اغلب 12 تا 24 ساعت است.

جوجه‌ها در موقع تولد کاملاً لخت هستند و حدوداً پس از یک هفته پرهایشان نیش می‌زند.

جوجه‌ها باید تا 6 هفتگی توسط مادر تغذیه شوند.

در 4 تا 5 روز اول تولد، غذای جوجه‌ها را شیرابه چینه دان مادر تشکیل می‌دهد.

این شیرابه بسیار مغذی بوده و توسط سلول‌های لایه‌ی چین خورده سطح چینه دان ترشح می‌شود.

هورمون پرولاکتین سلول‌های چینه دان را تحریک به ترشح شیرابه می‌نماید.

ترشح شیرابه تا 8 روز پس از تولد جوجه‌ها ادامه می‌یابد.

معمولاً از روز پنجم به بعد، تغذیه جوجه‌ها با غذایی که والدین می‌خورند آغاز می‌شود.

جفت‌های بسیار مرغوب، زمانی که سن جوجه‌هایشان به 2 تا 3 هفتگی رسید، لانه دیگری را آماده تخمگذاری می‌کنند.

چنین کبوتر ماده‌ای که مجدداً تخم گذاشته و روی دو تخم می‌خوابد، جوجه‌های خود را نیز تا چهار هفتگی تغذیه و مراقبت می‌کند.

پس از پایان 4 هفتگی و حداکثر 6 هفتگی، جوجه کبوترها خودشان به خوردن غذا اقدام می‌کنند.

کبوترهای نر در خوابیدن روی تخم‌ها به کبوترهای ماده کمک می‌کنند و معمولاً کبوترهای نر از هنگام ظهر تا شب روی تخم‌ها می‌خوابند.

در حالی که کبوترهای ماده باقیمانده شب و روز را روی تخم می‌خوابند.

چناچه جوجه کبوترها در روزهای اولیه زندگی، پدر و مادر خود را از دست بدهند، باید به جایگاه‌های کبوترهای دیگری که دارای جوجه‌هایی به همان سن هستند، منتقل شوند و یا اقدام به تغذیه‌ی مصنوعی آن‌ها شود.

برای این کار، صاحب جوجه‌ها باید اقدام به له کردن دانه‌ها و تخمیر آن‌ها به منظور تغذیه به جوجه‌ها کند.

در چهار هفتگی جوجه‌ها از لحاظ تغذیه به خود متکی شده و در همین سن به بازار فروش عرضه می‌شوند.

اما جوجه‌هایی را که قرار است برای پرورش نگهداری شوند، باید در جایگاه ویژه‌ای که گنجایش 45 تا 60 کبوتر را دارد، نگهداری نمود تا هنگام جفتگیری آن‌ها برسد و بتوان هر جفت را در لانه‌ای جداگانه نگهداری کرد.

دوره نگهداری کبوتر‌های پرورشی به طور متوسط 5 سال است.

معمولاً در سال‌های دوم و سوم، کبوترها بیشترین تولید را دارند و از سال پنجم به بعد، تولیدشان به شدت افت می‌کند و گاه ممکن است تخمگذاری آن‌ها قطع شود.

به همین علت، پرورش و نگهداری کبوترهای مسن‌تر از پنج سال، معمولاً مقرون به صرفه نیست.

کبوترهای مسن را می‌توان به راحتی از کبوترهای جوان تشخیص داد، زیرا کبوترهای مسن دارای چشمانی بی‌فروغ، بال‌هایی بدون درخشندگی، ناخن‌هایی بلند و قوس‌دار، پاهایی پوشیده از پوسته‌های سفید و ضخیم و منقارهای نوک تیزند.

یک جفت کبوتر باید حداقل 12 قطعه جوجه در سال تولید کند.

تولید 12 تا 15 قطعه جوجه در سال توسط یک جفت کبوتر خوب است.

تولید 16 تا 20 تخم در سال توسط یک جفت کبوتر بسیار خوب و تولید بیشتر از 20 تخم در سال، توسط یک جفت، بسیار عالی است.

به طور کلی، موفقیت در کار جوجه کشی از یک جفت کبوتر، بستگی به تعداد تخم‌های گذاشته شده در سال توسط کبوتر ماده و تعداد جوجه‌های سالم از تخم در آمده دارد.